در این شرایط ذهن آدمی به سمت افرادی می‌رود که سالیان سال به علت بیماری و یا اتفاقاتی که در زندگی برای آن‌ها رخ داده خانه‌نشین شده‌اند و اگر امروز ما مجبوریم یک ماه در منزل بمانیم، این عزیزان سالیان سال در منزل در بدترین شرایط خانه‌نشین بوده‌اند. افرادی هستند که سال‌ها بر روی تخت‌ دراز کشیده و فقط به یک نقطه خیره‌اند، افرادی دیگر زندگی خود را بر روی صندلی‌های چرخدار می‌گذرانند، برخی دیگر در آرزوی دیدن رنگ‌های دنیا هستند اما شیشه‌های سیاه عینک‌های دودی مانع دیدن این زیبایی‌ها می‌شود و … آینها از جامعه جانبازان و ایثارگران و معلولان کشورمان هستند .

چه خوب است که با در نظر داشتن سبک زندگی چنین افرادی، از روزها و ساعت‌های خود درس عبرت بگیریم و ناشکر نباشیم. هرچند امروز در حال گذراندن زندگی سخت و روزهای قرنطینه هستیم اما باید قدر عافیت خود را بدانیم و باور کنیم که این مراقبت‌ها فقط برای حفظ سلامتی خود و عزیزانمان است. پس خدا را شاکر باشیم.

و اما گلایه من به عنوان یک خبرنگار و شهروند فومنی که در پیامهای پی در پی و ارسال تصویر از خیابان شهرم حال دلم در شبی که به صبح«یا محول الحول والاحوال، حول حالنا الی احسن الحال » متصل می شود منقلب و دگرگون شد زیرا این جمعیت نشسته در ماشین ها که شهرم را و خیابانهای شهرم را درنوردیده اند آزارم می دهد و آزارش از ترس آزار دهنده کرونا بیشتر است.

مگر نه اینکه شما جزء همین کشور هستید و همه از رسانه ملی بهره دیداری و شنیداری دارید پس چرا آمدید مگر تذکرات را نشنیدید مگر شعار همه در خانه بمانیم را به شما لقب ندادند پس چرا آمدید.

به عنوان یک خبرنگار مردمی از مسافرانی که به شهرم آمدند گلایه دارد که بار سفر به شهرستان‌ شمالی  را بستند. که مردمانش به شدت درگیر مبارزه با این ویروس هستند و پزشکان شهر نیز به علت بیماری خانه نشین و قرنطینه خانگی هستند و تنها بیمارستان شهرستان هم محروم از حداقل ها است و بیمارستانی است که بخش اورژانس آن در حال تعمیر است،مسافران عزیز اگر بیمار شوید به کجا پناه می برید .

آیا فکر نکردید اگربیمار شوید چه کار می کنید و فریادهای تان را بر سر  کدام مسئول خالی می کنید و یا به کدام مرکز درمانی و پزشک مراجعه می کنید و آیا داروخانه های این شهر  جوابگوی نیاز شما هست. .

خواهشا” از همان راهی که آمدید عاقلانه برگردید تا رگبار کرونا شما را نگیرید.

زلیخا صفری راسته کناری