صفیر گیلان/زلیخا صفری،شنیدن برخی کلمات  و جملات و حتی یک پیام کوتاه که بی مهری برخی مسئولان در آن عجین باش گاهی تا عمق دل و جان مردمی که تلاش و زحمت سر لوحه تمام کارهایشان است را برایمان در اولویت قرار می دهد تا بتوانیم به آنچه که قرآن بر آن قسم یاد کرده و ما امانت دار آن قسم و قلم  هستیم باعث شد تا بعنوان یک خبرنگار  برای تهیه خبری که شاید به کام برخی شیرین نباشد پاورچین پاورچین از برخی شهرها ،محلات ، روستاها ، راههای صعب العبور و کوهستانی و از دل جنگل خطر را به جان بخریم و  بازدید به عمل آوریم از روستایی که ساکنان رهانده شده از  زادگاه و محل زندگی شدند تا برای ساعتی اندک گوش بسپاریم به درد و دل آنان که امروز فقط برای یک روز میهمانی وارد سکونت گاه مخروبه و متروکه خود شدند تا شاید مسئولان بشنوند صدای بی صدایی آنانی را که با تدبیر غلط  مدیر وقت آنروز منابع طبیعی گیلان آواره شهرها و مراکز نگهداری شدند.

 راهی منطقه ای جنگلی بکر و البته متروکه از محلات تابعه روستای مژدهه به نام «رودبارسرا» در بخش مرکزی شفت برای اقامه عزای امام حسین علیه السلام توسط جمعی از جوانان و بومیان اصیل منطقه شدیم چون فقط در این روز است که روستای متروکه رودبارسرا با حضور عاشقانه اهالی روستا زنده می شود.

در مسیر کوهستانی ما تیر برق های بدون سیم و کابل را مشاهده نمودیم و این تنها یک تیر برق یا ۱۰ عدد تیر نبود بلکه ۷۰  تیر برق و شاید جالب باشد که بدانید این تیر برق ها بسیار مرتب در مسیر پر پیچ و خم چنان خودنمایی می کرد که قابل گفتن نیست ولی اینکه ما هیچ خانه ای را نمی دیدیم و برایمان جالب بود که چرا این روستا خالی از سکنه است  چون بدون اطلاعاتو فقط به دعوت همکاران رسانه ای که سرشار برای چالش و مشکلات مردم درد می کند عازم روستای کوهستای می شدیم.

در مسیر راه فهمیدم که رودبارسرا، منطقه ای است که در سال ۱۳۸۲ یعنی پس از ۱۴ سال از آغاز طرح خروج دام از جنگل، به ناگهان و یک باره مشمول طرح شد و طی مدت کوتاهی، اهالی مجبور به باروبندیل بستن و ترک منطقه شدند درحالی که خاطراتشان، هویتشان و دل بستگی هایشان آنجا ماند و همین، بهانه ای برای حضور گاه گاه اهالی به منطقه شده است و ما شاهد تردد یکی در میان اهالی و جوانان با ماشین وانت و یا موتور در مسیر راه بودیم.

فاصله رودبارسرا تا مرکز شفت حداقل ۱۷ کیلومتر است و برای رسیدن به آن باید از بالا محله و پایین محله مژدهه عبور می کردیم. مسیر رسیدن به رودبارسرا گرچه باز و ایمن بود اما به دلیل کوهستانی بودن و باران بسیار پر چاله و چوله و خطری بود و ما گاهی به همدیگر اشاره می کردیم که شاید دیگر به خانه بر نگردیم  زیرا ماشین وانت بسیار بپر بپر داشت.

به مسجد امام حسین(ع) رودبارسرا رسیدیم مسجدی پوبی و کاه گلی اما با مردمان عزادار و سیاه پوش که آمده بودند تا نام امام حسین را در روستای خود زنده کنند و این مسجد  از مرکز شهرستان شفت بیش از ۲۴ کیلومتر فاصله داشت و برای رسیدن به آن باید حدود ۵ کیلومتر جاده خاکی و صعب العبور از روستای مژدهه پایین طی می شد که ما با شجاعت این کار را کردیم.

یکی از مادران عزیز روستا در گفت وگو با  ما ادامه داد: من در این روستا سالها زندگی کردم و فرزندانم  را با تمام نداشتن ها و کمبودها و دوری از شهر اینجا  با زمستان های سرد و سخت بزرگ کردم و علاوه بر خانه داری در کشاورزی هم حرف برای گفتن داشتم زیرا ما دامدار بودیم و تعدادی زیاد گوسفند داشتیم و علاوه بر نیاز سفره خود ما علاوه بر فروش دام از تولیدات دامی مثل ماست،کره،پنیر و … را برای فروش به بازار هفتگی داشتیم و تنها نیاز ما فقط و فقط آرد برای تهیه نان بود وما بقی سره ما از مزرعه و جنگل و محیط زندگی اطراف خودمان بود.

مادر با بی تابی از مبلغ ناچیزی که در گذشته بدون آگاهی و بی خبری گرفته بود گلایه کردو گفت ؛ما از دولت مردان و مسئولان زمین هکتاری نمی خواهیم فقط در حد ساخت یک مسکن به ما چند خانوار زمین بدهند تا ما امروز در کنار فرزندان تحصیل کرده بی کار ما که هیچ شغلی ندارند به تولید مشغول شویم.

 مادر همچنان که به زبان شیرین تالشی حرف می زد با دست به آخرین خاک و کلوخ به جا مانده از خانه قدیمی خود و درختان گردوی به جا مانده نگاه می کرد و چنان از این آواز پرنده گان و نوای رود غمگین می شد که توان حرف زدن نداشت و من مانده بودم که چگونه این فریاد سراسر غم را به مسئولان برسانم که جای این مادران و این پدران که می توانند رونق تولید را با دستان پر توان بجرخانند در مرکز استان و یا در خانه سالمندان نیست اینان می توانند جنگل را زنده نگه دارند البته با تدبیر و آموزشی که کارشناسان باید برای این جنگل نشینان در حفظ جنگل داشته باشند. .

 محمودی یکی دیگر از جوانان ورزشکار روستای رودبار سرا که هر ساله در روز عاشورا به مسجد روستایش برای عزاداری می آید در ادامه گفت: در این روستا می طلبد مسئولان همت کرده و اقدام به موقعی انجام دهند تا چرخ تولید دوباره  به دست این روستائیان جنگل نشین بچرخد .

وی افزود: در گذشته از پدران این روستا به جهت اینکه آگاهی لازم را نداشتند که چه بر سرشان خواهد آمد امضا و تعهد گرفتند و مبلغی را به آنان دادند که  امروز اکثر آنان به دلیل مشکلات مالی تحت پوشش مراکز دولتی و حمایتی هستند در حالی که مرد جنگل نشین باید داس بر دست و دنبال دام باشد نه یک گوشه بنشیند و مادران ما باید نان به دست مهربان خود پخته و  در کنار تولیدات دامی بر سر سفره بگذارند زیرا ما به کودکی خود که بر می گردیم افسوس می خوریم نه از آن نان داغ و نه از آن شیر داغ دیگر خبری نیست.