مخابره چنین خبری که همه را در بهت، حیرت و پریشانی فرو برده آن هم از صبح ۳۱ اردیبهشت ماه، تا امروزسهمگین است.

انتشار چنین خبری که نور امیدی را که رئیس جمهور محبوب در دل ها ایجاد کرد، بی فروغ کند، این جاست که می گویی امان از خبر و خبرنگاری که ای کاش بار سنگین چنین مسئولیتی را بر دوش نداشتی.

در کنار همه ی  این  خاطرات و تصاویر  تلخ و شیرین در کنار شهدای خدمت بودن در ذهنت تداعی می شود، چگونه می توان باور کرد رفتن آن هایی که دغدغه ای جز خدمت نداشتند و در راه خدمت بار سفر بستند  از ابراهیم تا حسین و مالک  از محمد علی  تا مهدی و طاهر و بهروز  که همه شهید خدمت هستند .

اما “تو” باید بنویسی و به تصویر بکشی که  جز این گزیری نیست. بنویس که بودند، چه کردند و برای چه رفتند؟ از دغدغه مندی ها، پشتکار و مردمی بودنشان، از همه آنچه در دل این ملت می گذرد بنویس که چگونه  امروز مردم گیلان دیار سرداران در سوگ “شهید جمهور” خود گریستند و  چنین به سوگ نشستند.

 روایت کن مراسم نکوداشت خادم الرضا(ع)، رئیس جمهور شهید آیت‌الله رئیسی و همراهانش را که ،صبح امروز یکشنبه ۶ خرداد ۱۴۰۳ با حضور دکتر وحیدی وزیر کشور، دکتر عباسی استاندار گیلان، نماینده ولی‌فقیه در استان، فرماندار رشت ، مسئولان دستگاه‌های اجرایی و مردم قدرشناس و ولایتمدار گیلان در میدان شهدای ذهاب (شهرداری) رشت برگزار شد. 

اینجا است که نقش  رسانه  و قلم بیشتر بروز و ظهور می کند و من بعنوان یک خبرنگار گیلانی می نویسم «مردم گیلان در یک تشییع دسته جمعی با رئیس جمهور خود ابراهیم رئیسی وداع کردند. و امروز در سوگ فراغش در  میدان اصلی شهر با حضور هزاران نفری گریستند و با اقداماتی از این دست میتوان فهمید که چگونه مردمی توانسته‌اند بیش از ۴۰ سال در برابر تهدیدات آمریکا و اسرائیل و نوکر‌های عرب آن‌ها در خاورمیانه مقاومت کنند.»