شهید محمد علی یوسفی در روز ۱۰آذر ماه سال ۱۳۴۴در روستای بیالوا از توابع شهرستان شفت دیده به جهان گشود و پدرش مردی زحمتکش بود که از طریق کشاورزی و کارگری امرار معاش میکرد و به غیر از محمد علی چهار پسر و یک دختر نیز داشت.محمد علی قبل از دبستان و دوران کودکی را در دامان پر مهر مادر و دستان پینه بسته پدر گذراند و رشد و نمو کرد و در فضای اسلامی و خانواده ای متدین پرورش یافت و از کودکی با مبانی اصیل اسلام و اعتقادات مذهبی انس و الفت گرفت.دوران دبستان را در مدرسه ی ابتدایی سلمان بیالوا با نمرات بسیار خوب و عالی طی کرد و برای ادامه تحصیل در دوره راهنمایی به روستای جیرده مدرسه راهنمایی شهید نورانی جیرده رفت.فاصله روستای بیالوا و جیرده حدود ۲ کیلو متر بود که شهید یوسفی هر روز این مسیر را پیاده طی می کرد تا بر معلومات علمی خود بیفزاید که این دوره نیز با جدیت و پشتکار سپری شد و ایشان توانست با معدل بالا قبول شود و جزو دانش آموزان ممتاز مدرسه به شمار آید که از سوی مسئولین مدرسه بارها و بارها مورد تشویق قرار گرفت.اگرچه علاقه زیادی به ادامه تحصیل در رشته ای غیر از رشته ی اقتصاد اجتماعی که تنها رشته ی دبیرستان شهید انصاری جیرده بود داشت اما بدلیل مشکلات مالی خانواده نتوانست برای ادامه ی تحصیل در رشته ی ریاضی به شهرستان رشت عزیمت نماید به ناچار در همان رشته یعنی اقتصاد اجتماعی و آن هم در دبیرستان شهید انصاری جیرده به ادامه تحصیل پرداخت چون احترام فوق العاده ای برای خانواده به ویژه پدر و مادر قائل بود نخواست آنها را ناراحت کند.

شهید یوسفی از همان دوران راهنمایی در کنار تحصیل علم و دانش به کار و تلاش برای تهیه وسایل تحصیل خود مبادرت می ورزید تا هم بتواند درس بخواند و هم در اقتصاد خانواده نقشی داشته باشد. شهید بزرگوار یوسفی علاقه وافری به فراگیری قرآن داشت و از یادگیری آیات الهی احساس لذت می کرد و از همان دوران ابتدایی به ویژه سالهای آخر دوره ابتدایی در کلاسهای قرآن مسجد محل شرکت می کرد و علاوه بر اینکه خود علاقه مند به فراگیری قرآن بود دیگران را نیز به فراگیری قرآن مجید تشویق و ترغیب می کرد.همان زمان با پیروزی انقلاب اسلامی شهید یوسفی در پایه پنجم ابتدایی تحصیل می کرد.بعد از پیروزی انقلاب و تشکیل ارتش بیست میلیونی عضو بسیج پایگاه شهید بهشتی جیرده شد و در آن پایگاه به فعالیتهای فرهنگی پرداخت.

در خرداد سال۱۳۶۵ موفق به اخذ دیپلم در رشته اقتصاد شد و در همان سال در آزمون تربیت معلم پذیرفته شد و برای ادامه تحصیل و انتخاب شغل مقدس معلمی به تربیت معلم شهید رجائی لاهیجان رفت.

با وجود اینکه در دوران دبیرستان بارها خواسته بود که به جبهه های جنگ حق علیه باطل اعزام شود ولی نمی توانست رضایت خانواده بویژه مادرش را جلب کند و از آنجا که نمی خواست مادرش از او دلگیر و ناراحت شود حرفی نمی زد اما دوستان و همکلاسیهایش بار ها از او شنیده بودند که بزرگ ترین آزرو یش این است که به جبهه برود و به ندای امام خویش لبیک گوید.اما دوران تربیت معلم و شور حال دانشجویان برای حضور در جبهه فرصت خوبی بود تا بتواند او را به آرزوی دیرینه اش برساند .این بود که به هر مشکلی توانست خانواده خود را راضی کند که اجازه دهند او به جبهه اعزام شود و این گونه بود که در آبان ماه ۱۳۶۶ به آرزوی همیشگی خود رسید و لباس رزم به تن کرد.هم رزمانش تعریف می کردند که در مدت ۴ ماهی که در جبهه بود همیشه آرزوی شهادت داشت و این حقیقت را می شود به وضوح در وصیت نامه اش مشاهده کرد.

سر انجام در سپیده دم روز ۴ فروردین ۱۳۶۷ در عملیات غرور آفرین والفجر ۱۰ در منطقه خرمال عراق برای دفاع از اسلام و میهن عزیز اسلامی و لبیک به امام خمینی(ره) به دست دژخیمان بعثی به شهادت رسید و در روز ۱۱ فروردین ۱۳۶۷ در مسجد محل خویش امام حسن عسکری بیالوا به خاک سپرده شد و روح ملکوتی او به عروج اعلی پرواز کرد.

فرازی از وصیت نامه شهید

« ولا تحسبن الذین قتلو فی سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون »

« آنهایی که در راه خدا کشته می شوند را مرده نپندارید بلکه آنها زنده هستند و در برابر خدایشان روزی می خورند »

 حال که سرزمین اسلامی ایران نیاز به جوانانی ایثارگر و فداکار دارد و اینک که نهال انقلاب اسلامی نیازمند آبیاری است ، پس چه بهتر که با خون خود نهال تازه به ثمر رسیده انقلاب اسلامی را آبیاری کنیم.

مطابق نصّ صریح قرآن که می فرماید: « و قاتلوهم حتی تکون فتنه » به پا خواسته ایم تا به یاری الله و در جهت اعتلای کلمه الله حرکت کنیم و به امید این که پرچم خونین اسلام را در اقصا نقاط گیتی به احتزاز در آوریم و کفر و شرک و نفاق را از بن برکنیم ، حاظریم در این راه حتی شیرین ترین مایه حیات خود یعنی جان خود را نثار کنیم و به ندای « هل من ناصرا ینصرنی » حسین زمان لبیک گفته و پرچم لااله الا الله را در کربلای معلی به احتزاز در آوریم. ان شاءالله

سخن شهید  یوسفی با مادر:

ببوسم دستت ای مادر که پروردی مرا آزاد

بیا بابا تماشا کن که فرزندت شده داماد

به حجله می روم شادان ولی زخمی به تن دارم

به جای رخت دامادی لباس خون به تن دارم

مادر عزیزم ، از این همه زحمت بی کران که برای من کشیدی و شبها خواب خود را به خاطر من پایمال کردی و مرا با هزار رنج و غم بزرگ کردی ، آرزو داشتی که در این زمان که پیر گشته ای عصای پیریت گردم. ولی چه کنم که اینک اسلام به خون من نیاز دارد. مادرم می دانم که آرزو داشتی مرا داماد کنی و بر تن من خلعت شادی بپوشانی ، اما مادرم چه عروسی بهتر از این است که کارت عروسی را بر در و دیوار مساجد نصب کنند و مردم هم در مسجد جمع شوندو مادرم مرا ببخش که نتوانستم آرزویت را برآورده کنم و تو هم پدرجان خیلی برایم زحمت کشیده ای و در زمانی که من در بستر گرم خوابیده بودم تو شب و روز فعالیت می کردی که من گرسنه نمانم و همه این زحمات را برای این متحمل می گشتی که امروز که از کار افتاده ای ، من برای زندگی ات تلاش و کوشش کنم ، اما امری بزرگتر از این هم وجود دارد و من می توانم با نثار خون خود در آن امر بزرگ شرکت کنم. پدرم مرا ببخش که نتوانستم آرزویت را برآورده کنم.

و امام خواهرم تو هم برای من زحمت بسیار کشیده ای و زمانی که مادرم سر مزرعه کار می کرد ، تو بر گهواره من می نشستی و مرا می خواباندی و هر خواهری آرزو دارد که دامادی برادرش را ببیند و تو هم دامادی ام را می بینی ولی با چهره ی خونینم. خواهرم زینب وار در شهادت من صبور باش و در شهادت من گریه و زاری بسیار و با صدای بلند نکن تا دشمنان شکست خورده اسلام با شنیدن صدای گریه ات شاد نشوند.

و اما برادرانم شما هم هر یک به سهم خود برای من زحمت کشیده اید ، به خصوص برادر بزرگم که خیلی کوشش کرد تا من دیپلم بگیرم. برادر جان از این همه زحمتی که برایم کشیده ای از تو نهایت تشکر را دارم و از این که نمی توانم زحمات تو را جبران کنم امیدوارم مرا ببخشی.

برادرانم از شما تقاضا دارم که اسلحه ام به زمین بیفتد و دشمنان از شهادت من شاد شوند. طوری با دشمنان بجنگید که جنگیدن را فراموش کنند و طوری مقاوم و استوار باشید که کوه با همه استواری خود به استواری شما تحسین کند.

از برادرانم تقاضا دارم که اگر خدای نکرده یک زمانی مورد بی احترامی من قرار گرفتند ، مرا ببخشند. از کلیه دوستان و آشنایان تقاضا دارم اگر حقی بر گردنم دارند مرا مورد عفو قرار دهند. داماد عزیزم شما هم خیلی برای من زحمت کشیده اید از شما تقاضا دارم مرا مورد عفو قرار دهید. خواهرزادگانم را طوری پرورش دهید که راهرو راه حسین (ع) باشند. از جانب من از همه دوستان و آشنایان خداحافظی کنید و از خداوند تبارک و تعالی بخواهید که به شما صبر عنایت فرماید.

به امید به احتزاز در آمدن پرچم اسلامی ایران در کربلا و آزادی قدس عزیز.

اگرچه تمام سرزمین ایران خانه ماست ولی برای این که مادرم هر شب جمعه بیاید و با من صحبت کند ، مرا در مسجد محل خودمان بگذارید.

ن و احترام به والدین و همسایگان از صفات قابل وصف شهید یوسفی بود. وی آنقدر متواضع بود و با عطوفت رفتار می کرد که وجودش فضای خانواده را با صفا می نمود. هرگز اهل پرخاش و تکبّر و ریا نبود و سراسر زندگی اش گویای تعهّد او به خدا، دین و مبانی اصول اسلامی بود.

شهید محمدعلی یوسفی در امر کشاورزی همیار خانواده بود و حتّی در پاره ای از اوقات نیز به کمک همسایگان و افرادی که نیازمند یاری اش بودند، می شتافت. در کنار رسیدگی به امور خانواده، با تلاش و جهد فراوان، آموختن علم را هم پی می گرفت تا به درایت و کمال خود بیفزاید.

با شروع انقلاب اسلامی عضو پایگاه شهید بهشتی جیرده شد و فعالیت های انقلابی خود را در همانجا پی ریزی نمود. وی در انجام کارهای خیر و خداپسندانه، کوشا و در بحران انقلاب نیز در ستادهای رسیدگی به افراد محروم و ضعیف از طریق مسجد محل، فعالیت های گسترده ای را انجام داد تا از این طریق بتواند خادم مردم و پیرو خط امام و انقلاب باشد.

« تا روز شهادتش امانتدار بودم »

برادر شهید نقل می کند محمدعلی در آخرین حماسه نبرد خود در جبهه های حق علیه کفّار نامه ای برایمان فرستاد. بعد از گشودن آن دیدم که در پاکت، نامه دیگری نیز هست که مهر و موم شده است. در اوّلین نامه به من خطاب نموده بود که نامه دوم را در صورتی که به منزل باز نگردم می توانی باز نموده و بخوانی ولی اگر بازگشتم نامه را به همان صورت که هست، تحویل او بدهم. از کار ایشان بسیار متعجّب شدم ولی مشتاقانه می خواستم بدانم که در آن نامه چه نوشته است! اما به دلیل تأکید ایشان من نیز از گشودن آن خودداری کردم و مانند شئ گرانقدری نزد خود نگه داشتم. جدای آن که من و محمدعلی برادر هم بودیم، بیشتر اوقات نیز چون دو دوست، یار و مددکار هم عمل می کردیم و حسّی زیبا و وصف ناپذیر از محمدعلی در جانم داشتم. به همین جهت احترام بسیاری برایش قائل بودم. بعد از گذشت چند روز، خبر شهادت او به ما رسید و آمدنش به خانه برایمان چون رویایی دست نیافتنی شد. من نیز بنا به گفته شهید نامه را گشودم و با دیدن مضمون نامه از درایت و باریک بینی عمیق وی متحیّر شدم. از طرفی چون بنده را لایق دانسته تا وصیت نامه یک شهید را به امانت نزد خود نگه دارم، احساس غرور و افتخار می کردم و این را سعادت بسیار بزرگی می دانم که نصیب من شده بود.

شهید جابر راد قصبه

شهید جابر راد قصبه نام پدر:عبدالّله محل تولد : قصبه تاریخ تولد :۲/۶/۱۳۴۷ تاریخ شهادت : ۲۱/۱۱/۱۳۷۳ محل شهادت :نفت شهر یگان اعزامی : لشکر ۵۸ ذوالفقار وضعیت تأهل :مجرد میزان تحصیلات :دانشجو گلزار شهید :مسجد اباصالح المهدی (عج) شفت

خاطراتی از شهید به  نقل از مادر و برادر شهید

هر گاه به اتفاق پدر به مسجد جامع محل می رفتند  سعی می کرد با انسان های برجسته در ارتباط باشد و آیین درست زندگی را بهتر بیاموزد. یک روز بعد از مراجعتشان از مسجد پدرش رو به من کرد وگفت: امروزدر مسجد یکی از دوستان به من گفت از رفتار و منش جابر می توان فهمید که در آینده به درجات والایی خواهد رسید.

با شنیدن حرف های پدر، جابر احساس خوشی به من دست داد و از اینکه با شرایط سخت زندگی توانستیم چنین فرزندی را تربیت کنیم ، خدا را شکر کردیم.
از خصلت های نیکوی جابربخشش و سخاوتش بود . آن روزها کار کشاورزی کفاف زندگی ما را نمی داد و برادرم جابر ، مغازه اغذیه فروشی  را کرایه  کرد تا از آن طریق بتواند کمک حال خانواده باشد. من هم بیشتراوقات به آنجا می رفتم تا شاید کاری انجام دهم .

یک روز در نبود برادرم ، پیرمرد سالخورده ای آمد و تقاضای غذا کرد. پس از آماده کردن غذا گفت پولی برای پرداخت ندارد. من از دادن غذا امتناع  کردم . در همین وقت جابر از راه رسید و موضوع را برایش گفتم: او غذا را از من گرفت و به آن پیرمرد داد و از او خداحافظی کرد.