کودکان روی ویلچر هم که نشسته باشد، صورت مثل ماه شان بین ماسک سفید رنگی که بینی و دهانشان را پوشانده و چسب وگاز استریل که قفسه سینه و قلب کوچک مهربانش را هم در بر بگیرد  و کلاهی که تا زیر ابرو پایین کشیده شده، گم هم که شده باشد باز مثل گل آفتابگردانند، گلی که آفت زد ه باشد، پژمرده شده باشد اما هنوز امیدوار است تا همه روزهای سخت را را طاقت بیاورد.

قصه  النا یگانه شش ساله، قصه یک آرزوست؛ آرزوی دیدن یک گنبد طلایی ، کیلومتر ها دور از شهر و دیار خودش. آرزویی که اور را پَر می دهد ازگیلان تا به مشهد؛ آرزوی زیارت ، آرزوی شفا.

شاید این کودک اسم بیماریش را می داند و به زبان می اورد و می داند،سرطان  دارد، اما درد مفصل دردی که امانشان را بریده ، رسیده به آزمایش، بیمارستان، سرم ، تزریق ، آنژیوکت! دردی که هرچه جلوتر رفته سخت تر شده، رسیده به شیمی درمانی و برق و غیره را کمتر درک می کند.

سرطان،  دردی که بچه  را شبیه ماه  میکند و  صورت شان از مو، مژه ، ابرو ر پاک کرد است.

قصه این بچه های ماه گونه، قصه مهربانی هم هست؛ آنقدر که باورمان بشود مهربانی مسری است، واگیر دارد، دل به دل جلو می آید، یک دفعه ریشه می زند توی وجود آدم ها، بزرگ می شود، برگ و بار می دهد.

 و گزارش صفیر گیلان از این قصه و ارزوها و  و مهربانی ها ادامه خواهد داشت.