معلولیت، قصه پر غصه‌ای است که تنها کسانی با آن آشنایی دارند که خود یا عضوی از خانواده آنها معلول باشد، در این میان اما برخی با این مشکلات کنار آمده‌اند و افرادی درس‌آموز برای دیگران شده‌اند.

تعداد این عده که توانمندی را به معلولیت گره زده‌اند در جامعه کم نیست و بسیاری از آنها قادرند با اندک یاری از سوی کسانی که باید یاری رسان آنها باشند می توانند یاریگران خوبی برای جامعه هم باشند.

«ملیحه محمدپور» ۳۸ ساله یکی از توانمندان این عرصه است، وی ساکن صومعه‌سرا و دارای تحصیلات دانشگاهی  و یک خبر نگار است که معلولیت جسمی حرکتی دارد البته خود به عنوان یک خبرنگار افتخار می کنم که در جلسات کنار ملیحه بنشینم و خبر ساز شوم.

* نگاه مردم نسبت به معلولین چیست و چه کار کنیم تا ظرفیت‌ها و استعداهای معلولان توسط مسئولان در جامعه  آگاه سازی  شود؟

“ملیحه“اما جواب اول من آیا در این هفته که به نام معلولان بود معلولان موفق شناسایی شدند و آیا در یک جشنواره از آنها تقدیر شد مثل خیلی از تقدیرها که به مناسبت روز کارمند،روز آتش نشان،روز معلم،روز دانشجو و هزاران روز دیگر….  که گرفته می شود و مدیران نا کارآمد خودی نشان داده و لوح و هدیه ناچیز نثار یاران می کنند.

معلولان امروز به سختی زندگی می کنند یا بهتر است بگویم در سختی!!!کجایند خبرنگاران و پایگاههای خبری و سایت ها و خبرگزاری ها…

جامعه‌ سالم و عادی نگاه خوبی نسبت به جامعه‌ معلولین ندارد، آنها را دست کم می‌گیرند و فکر می‌کنند معلولین نمی‌توانند و یا نباید کارهایی که یک انسان سالم انجام می‌دهد را انجام دهند.

چرا صدا و سیما این رسانه ملی فقط یک قطعه  و یا یک دقیقه از معلولان میگویند در حالیکه ما هم مخاطبان این رسانه ملی هستیم.

دولت و مسئولین باید حامیِ معلولین باشند، تا کم کم در جامعه نهادینه شود که معلولین هم حق نفس کشیدن دارند، باید مورد تکریم قرار گیرند و در جامعه حضور داشته باشند، اگر دولت و مسئولین حامیِ جامعه‌ معلولین نباشند، هیچگاه این دیدگاه تغییر نخواهد کرد.

 “ملیحه”در سال  حقوق کارمند و کارگر و معلم و بازنشسته و … اضافه می شود  چرا حقوق معلول از ۲۵۰ هزار تا ۳۰۰ هزار تومان بالاتر نمی رود ؟ در حالی که این پول چیپس  و پفک بچه های آدم پولدارهاست ،چرا برای نگهداری معلولان در مراکز نگهداری و یا آسایشگاه باید خانواده ۴ تا ۵ میلیون پرداخت کنند اما برای نگهداریشان در خانه به خانواده حق نگهداری تعلق نمی گیرد.

 “ملیحه”آگاهی دادن به معلولین باید از طرف بهزیستی و خانواده‌ها صورت بگیرد، چون بسیاری از معلولین در انزوا هستند و جرأت نمی‌کنند قدمی برای شکوفا کردنِ استعداد خود بردارند‌، باید به معلولین گفت: تو می‌توانی درس بخوانی، بازیگر، دکتر‌، مهندس، شاعر، خبرنگار،نویسنده، ورزشکار و یا… شوی، یا حتی تشکیل خانواده بدهی… نباید با آنها برخورد بدی داشت و به اصطلاح تو ذوقشان زد، کوچک‌ترین توذوق زدن‌ها باعث دلسردیِ آنها می‌شود و آنها را ناامید می‌کند که ممکن است روحیه‌شان را بسیار آسیب‌پذیر کند.

و مهمتر از همه چرا معلول ما بعد از اتمام تحصیلات جذب نمی شود در حالی که سرشار از استعداد هستند و یا حداقل از پرسنل فرمانداریها و دستگاهها که در پشت میز چای و بیسکویت می خورند که بهتر هستند.

# و این دردها  یعنی پدافند غیر عامل و زندگی معلول با پدافند غیر عامل گره خورده#

* آیا مناسب‌سازی مطلوبی برای معلولین انجام شده است؟

“ملیحه” با آهی که از اعماق جان بر می خیزد می گوید گفتنی ها زیاد است خانم صفری جان ،خودمونی بگم  ،کو گوش شنوا که صدای ما را بشنود من بارها نامه زدم به مسئولان و نهاد ریاست جمهوری و … که یک ویلچر برقی داشته باشم چون ویلچر داشتم ولی خراب است و امروز یک ویلچر برقی بالای ۱۵۰ میلیون تومان است و من توان خرید ندارم نه من بلکه اکثر معلولان نمی توانند.

چرا ما نباید تاکسی رایگان داشته باشیم،ما به سختی دانشگاه رفت و آمد داریم که البته به بنده #دکتر سید کاظم دلخوش نماینده شهرستان صومعه سرا و سید محمدی فرماندار توجه داشتند .

باید بگویم ما برای دریافت یک وام کم بهره و ناچیز باید کلی این طرف و آن طرف بریم در حالی که برخی  بدون پا و یا دست هستیم و یا ناشنوا و یا کم بینا هستیم یا قدمان کوتاه است و به سیستم عابر بانک درسترسی نداریم  زیرا قد کوتاه ما دست رسی به دکمه عابر بانک ها را ناممکن ساخته و یا رد شدن از خیابان غیر ممکن و …..

امروز مناسب‌سازی در سطح شهر برای معلولین صفر است، به جرأت می‌توانم بگویم هیچ‌گونه مناسب‌سازی برای معلولین صورت نگرفته است، راه‌ها برای ویلچری‌ها هموار نیست، رَمپِ مناسب، شبکه پیاده، شبکه ارتباطی پیاده‌، مناسب‌سازی ورودی‌ها، ایستگاه اتوبوس، آبخوری‌ها، سطل زباله‌ها، علائم شهری، صندوق پست، نورپردازی و… هرکدام باید برای جامعه‌ی معلولین در سطح شهر به‌صورت استاندارد اجرایی شود.

*در چه عرصه‌ای فعالیت می‌کنید؟

فعالیت من در عرصه‌ رسانه و هنر است‌، خبرنگار پدافند غیرعامل استان و  مسئولیت های دیگر در عرصه ورزش و  … دارم .  معلولیتم مانعی برای فعالیت‌های اجتماعی‌ام نیست و تلاش می‌کنم با بهره‌گیری از شرایط موجود نقش موثری در عرصه اطلاع‌رسانی استان ایفا کنم البته اگر به ما نگاه گدا گونه نداشته باشند چون مسئولان ما تجمل گرا هستند و البته اختلاس هایی هم که داشتند بدون نامه نگاری بوده است.

*راز موفقیتان چیست؟

راز موفقیتم در اعتماد به‌نفس بالایی است که دارم و اجازه نمی‌دهم شرایط جسمانی‌ام مانعی برای رسیدن به اهدافم باشد. و خانواده و اجتماع در ایجاد اعتماد به‌نفس و خودآگاهی در فرد معلول، نقش مهمی دارند و برای آینده اهداف زیادی دارم و با پشتکاری که دارم قطعا باتوکل به‌خدا به اهدافم خواهم رسید اگر لایحه  حمایت از معلولان در مجلس تصویب شود زیرا در این لایحه ویلچر،خدمت کار،ماشین و تورهای گردشگری،بیمه،تاکسی تلفنی رایگان و … هست.

 *وشما چگونه رشد کردید؟

ملیحه؛خانم صفری جان من می خواهم رشد کنم رشد با صدایم ،صدایی که برای من فراهم شده و اگر پروردگار بزرگ یک جایی به من نقصی داده با صدا این نواقص جبران شده و من صدایم را با گفتن دکلمه در خارج می فروشم البته به گروههای ایرانیان عزیز در خارج از کشور(درفیسبوک، توییتر و یوتیوب) و حقوق ماهیانه  می گیرم که امیدوارم صدایم در ایران هم خریدار داشته باشد.

*چه توصیه ای به همنوعان خود دارید؟

درست است که معلولان ما به سختی نفس می کشند  و از امکانات اولیه زندگی محرومند ولی مگه ما چه تعداد معلول داریم ولی از عزیزان هم نوع ودم انتظار دارم تا  زانوی غم بغل نگیرند، آب اگر ساکن باشد، می‌گندد، شادی را وارد زندگی کنند، در لحظه و برای دلِ خودشان زندگی کنند و .

آرزویم و خواسته قلبی من اینست  که اول آنقدر سیر بخندی که ندانی غم چیست و دوم اینکه من یک ماشین داشته باشم برای خود ،خودم.

موفقیت و سلامتی برای رسیدن کم توان های جسمی به جامعه بهتر  و آیده ال ارزوی ماست