صفیر گیلان؛این روزها خبرهای سهمگین مثل صاعقه فرود آمدند؛ چند نقطه از خاک ایران هدف حمله رژیم صهیونیستی قرار گرفته بود. نتیجه‌اش نه فقط ویرانی و انفجار، بلکه شهادت فرماندهان و دانشمندانی بود که هر یک ستون استواری برای امنیت و پیشرفت کشور محسوب می‌شدند.

نام‌هایی مثل شهید سلامی، شهید باقری، شهید حاجی‌زاده و برخی از دانشمندان هسته‌ای، این بار تیتر خبرها نبودند؛ آن‌ها به خیل شهیدان پیوستند. حتی زنان و کودکان بی‌گناه نیز در این جنایت بی‌محابا هدف قرار گرفتند. و یک‌بار دیگر، ملت ایران، بامدادی شبیه آن سحر غم‌انگیز ۱۳ دی ۹۸ را تجربه کرد؛ زمانی که سردار دل‌ها، حاج قاسم سلیمانی، مهمان عراق بود و آمریکا ناجوانمردانه او را به شهادت رساند.

اما ملت ایران، مردمان این سرزمین، اهل فراموشی نیستند. در ساعات ابتدایی صبح، شهرها جان گرفتند. مردم، خودجوش و بی‌دعوت، روانه خیابان‌ها شدند. خیابان‌هایی که هنوز صدای انفجار و بوی خون در آن‌ها جاری بود، حالا صحنه فریادهایی بود که از خشم و غیرت می‌جوشید.

در مصلی‌های نماز جمعه، در مساجد جامع، انبوه مردمی حاضر بودند که می‌گفتند حضورشان فقط یک نماز نیست؛ بیعتی دوباره است. هر کس چیزی می‌گفت، ولی بغض مشترک بود. عصبانیت، مطالبه انتقام، و ایستادگی در کنار رهبر انقلاب.

مهدی فلاح، نماینده مردم رشت و خمام، در میان همین خروش مردمی، اظهاراتی صریح و بی‌پرده داشت. وی گفت که این رژیم کودک‌کش سالیان سال است که جنایت می‌کند و امروز، وقت پایان دادن به این غده سرطانی است. این نبرد، همان نبرد آخرالزمانی است که آن‌ها خود اعتراف کرده‌اند آغاز شده، اما این نبرد از روز قیام امام خمینی (ره) شروع شده و ان‌شاءالله با پیروزی ما به پایان خواهد رسید.

امروز، در جمعه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، مردم ایران بار دیگر صبحی خونین را تجربه کردند؛ رژیم صهیونیستی با حملات هوایی به خاک ایران، چهره‌های برجسته دفاعی، علمی و نظامی کشور را به شهادت رساند. این جنایت جدید، بار دیگر موضوع انتقام و پاسخ سخت را به صدر مطالبات ملی تبدیل کرده است.